У «Нар. волі» прачытаў нядаўна інтерв'ю нейкай журналісткі з А. Вярцінскім. Не перастаю здзіўляцца: ён лічыць сябе дэмакратам, а кідаецца на ўсіх, хто думае інакш. Бач, адкалоліся ад ягоных «пенклубаўцаў», то яны ўжо «закладнікі пэўнай грамадска-палітычнай сітуацыі. І не вытрымалі адзін з жыццёвых іспытаў на годнасць - чалавечую, нацыянальную і грамадзянскую». Не мушу гарлапаніть, як у той вясковай сварцы: «Сам такі!».

У складзе Магілёўскага абласнога аддзялення СПБ нямала вопытных літаратараў старэйшага пакалення. Яны знаходзяцца ў тым шчаслівым узросце, калі грунтоўныя веды і вялікі жыццёвы вопыт ператвараюць творцу ў настаўніка для маладых талентаў. Пра ўзаемаадносіны літаратуры сталай і літаратуры маладой, літаратуры прафесійнай і аматарскай гутарыць з намі старшыня Магілёўскай пісьменніцкай арганізацыі Уладзімір Дуктаў.

Сегодня о литературе говорить фактически не принято: не формат, выражаясь языком телепиарщиков. А жаль, очень жаль. Для меня литература, а точнее, литературное творчество - способ и, если хотите, образ жизни. Нет, живу я за счет работы в газете, в материальном смысле. А вот в моральном, или правильнее сказать, в духовном смысле, конечно же, за счет творчества. Творческий процесс - это именно то, что держит меня на земле, дает силы жить, ну, не жить, так, в конце концов, не загнуться прежде времени. Короче говоря, литература для меня - мое ВСЁ.