Песня прыроды

 

Я ў маленстве любіў завіруху,

Забіраўся ў глухі закуток,

І дыханне затойваў, і слухаў

Чыстазвонны яе гаварок.

Столькі чараў і музыкі дзіўнай

Нараджалася ў сэрцы маім.

І сядзеў я, шчаслівы, гадзіны —

Шчыры-шчыры прад светам усім.

Падкрадаўся мароз паступова,

Сіні вечар спускаўся на двор,

З неба месяц мядзянай падковай

Выкрасаў серабро белых зор…

І з дзяцінства майго ўжо заўсёды,

У мароз, у снягі, у слату,

Я, напоўнены песняй прыроды,

Чую сэрцам яе дабрату.

* * *

Звініць вярбы шкляное вецце,

Прымерзла неба да зямлі.

Балюе ў полі белы вецер.

У садзе снегіры, здаецца,

На снег ранеты атраслі.

І лес бясконцай таямніцай

У срэбры велічна стаіць.

У хмарах сонца залаціцца,

І рэчка срэбная іскрыцца

І берагі ў рамонках сніць.

* * *

Снег — на травы, на кветкі.

Стыне боль на душы.

Хоць і з радасцю ўлетку

Мы былі — спарышы.

Лёд стрыножыў рачулку.

Час зняволіў тугу.

Сакавік прыйдзе гулкі,

Ручаі пабягуць.

Кветкі ўспыхнуць.

З травою

Пырсне водар лугоў.

Свет прачнецца табою,

Затрапеча ізноў…

* * *

Замяла зіма дарогі,

Час абрынула ў палон…

Ды ажывіць кут убогі

Хараство святлістых дзён.

Завіруе бэз ля хаты.

Усміхнецца сад пладам.

Разляціцца сум кудлаты,

Як дыхнеш ты сонцам сам.

* * *

А душа, як неба,

Музыкай гучыць.

Слоў зусім не трэба,

Сіні снег звініць.

Абсыпае шчасцем

Нас дваіх з табой.

Сонечна ўсміхацца

У смузе густой.

Хуткая дарога,

Слодыч чысціні.

Хараства жывога,

Лёс, не абміні.

…Развітальны позірк —

Мяккі, дарагі…

Крочу па дарозе

Белае тугі.

Праз сінечу ночы,

Шапатлівы снег

Бачу твае вочы,

Чую мілы смех…